NARODZINY LEGENDY ROZDZIAŁ 7

Około czwartej nad ranem, czyli jakieś dwie godziny po tym jak w końcu udało mi się zasnąć, ktoś wpadł do mojego pokoju i wcale nie starał się być cicho.Stephanie wyciągnęła mnie z łóżka i kazała szybko się umyć i przebrać. Nadal rozespana, wypełniłam jej polecenia, po czym zjechałyśmy razem do Bat- jaskini.
  - Zawsze będziemy tak wcześnie wstawać? - ziewnęłam, gdy wyszłyśmy z windy.
  - Musisz się liczyć z tym, że ja i Tim chodzimy do szkoły - powiedziała Stephanie - Musimy mieć rano trening. Niestety, ale musisz się dostosować.
   Przeciągnęłam się i stanęłyśmy przed Brucem , który stał już przygotowany do tego, by dać nam wycisk. Popatrzył po nas.
  - Nie będziemy czekać na Tima. Szkoda czasu - stwierdził - Na początek piętnaście okrążeń na około Jaskini.
   Spodziewałam się tego. Bez narzekania ruszyłam biegiem za Stephanie. Na początku było dobrze, jednak Jaskinia jest ogromna, a piętnaście okrążeń to całkiem sporo. Zwłaszcza, że moja kondycja pozostawiała wiele do życzenia. W związku z tym, gdy Stephanie już skończyła mi pozostały jeszcze prawie cztery kółka. Na sam koniec, kiedy już ledwo mogłam oddychać, Bruce dodał mi jeszcze jedno okrążenie. W milczeniu przyjęłam wyzwanie. Naprawdę nie wiem jak to możliwe, że się nie przewróciłam.
  - Wyglądasz jak burak - podsumowała Stephanie.
Spiorunowałam ją gniewnym spojrzeniem, chcąc wyrównać oddech, a ona natychmiast zamilkła.
  - Dobrze, teraz pięćdziesiąt pompek, potem pięćdziesiąt przysiadów, a następnie pięćdziesiąt brzuszków - zarządził Bruce.
   Pomyślałam, że jeśli to zrobię, umrę. Opadłam na materac i zrobiłam trzy pierwsze męskie pompki, ale wtedy Bruce mnie zatrzymał.
  - Coś nie tak? - podniosłam głowę, zastanawiając się gdzie, w tak prostej czynności mogłam popełnić błąd.
  - Bez przesady - uśmiechnął się do mnie - Nie chcę, żebyś padła na samym starcie. Możesz przecież chwilę odpocząć - powiedział, po czym dodał: - Wyglądasz jak burak.
   Stephanie parsknęła śmiechem, a ja stwierdziłam, że nie mam się na co gniewać i zaczęłam śmiać się razem z nią.
   Gdy kończyłam już przysiady, zadzwonił telefon. Bruce odebrał, a mina od razu mu zrzedła.
  - Coś się stało? - zaniepokoiła się Stephanie.
  - Kathy ma jakiś problem - westchnął - Muszę iść na górę. Nie wiem ile to zajmie. Stephanie poprowadzisz trening, zgoda?
  - W porządku - przytaknęła.
    Bruce podszedł do windy i nacisnął przycisk. Drzwi i się otworzyły i ze środka wyszedł Tim. W samą porę, już zaczęłam się martwić, że wczorajsza wpadka okazała się poważniejsza, niż myśleliśmy. Ale on wyglądał na uradowanego i zdrowego. Uśmiechnął się przepraszająco do Bruce'a, który jednak zdecydował się przemilczeć i zignorować jego spóźnienie.
  - Hej! - przywitał go Stephanie rozciągając się - Jednak postanowiłeś się pokazać.
  - Nie mogłem się obudzić - wytłumaczył podchodząc do nas.
Stephanie uśmiechnęła się promiennie, po czym zwróciła się do mnie.
  - Umiesz robić gwiazdę? - spytała,
  - Nie - przyznałam.
  - To nauczę cię dzisiaj gwiazdy, a później robić o takie coś...
   Rzuciła się niespodziewanie w tył, wyginając się przy tym w dół. Odbiła się rękoma od materacu, robiąc salto i z powrotem stanęła na nogach, rozkładając ramiona, by złapać równowagę.
  - Trochę to potrwa, zanim się tego nauczę - powiedziałam z po wątpieniem.
  - To się często z przydaje w trakcie walki - kontynuowała - Jeżeli ktoś cię pchnie, to robisz o tak. Pół sekundy i dalej możesz walczyć.
  - Można złamać rękę - stwierdziłam.
Stephanie wzruszyła ramionami
   - Jak się źle zrobi, to można - powiedziała - Ja nawet tak złamałam. Pamiętasz, jak mówiłam ci, że wypadek miałam na rowerze?
  - Aha...
  - No właśnie - uśmiechnęła się szeroko - Ale w ten sposób ochraniasz głowę.
  - Jeśli Barbara jest tą, co popycha, to bez względu na twoje umiejętności, masz wstrząs mózgu gwarantowany - wtrącił Tim.
Uśmiechnęłam się do niego niewinnie.
  - Właśnie, jak twoja głowa? - spytałam.
  - Boli, ale już mniej - powiedział, ale nie wyglądał na obrażonego - Nabiłaś mi guza.
  - Przepraszam - powiedziałam cicho.
Stephanie popatrzyła po nas.
  - Ja nie wiem, co wyście w nocy robili, ale okej - odezwała się - Barbra, robimy tę gwiazdę?
   Do końca treningu uczyłam się robić gwiazdę. Ku mojemu zdziwieniu, udało mi się to. Na to odbicie rękoma niestety nie starczyło już czasu; Stephanie i Tim musieli zacząć zbierać się do szkoły. W trakcie kiedy ja raz po raz przewracała się po materacu, dołączył do nas Damian. Prawie w ogóle się nie odzywał, urządził sobie sparing z Timem. Byłam pod wrażeniem umiejętności ich obu, ale Stephanie nie pozwoliła mi oglądać tej walki.
   Po skończonym treningu, poszłam do swojej sypialni odespać noc. Gdy wstałam po dwóch godzinach, poszłam obejrzeć z Alfredem "Niewolnicę Izaurę". Później zrobiłam surówkę do obiadu, plotkując z Alfredem o tym, co wydarzyło się dzisiaj w serialu.
   Było około dwunastej przedpołudniem, a ja siedziałam w swoim pokoju przed komputerem. Byłam zanudzona na śmierć. Obracałam się beznamiętnie na krześle, aż w końcu wstałam. Zjechałam windą do Jaskini, gdzie odnalazłam Damiana.
   Chyba w ogóle z stąd nie wychodził, bo nie widziałam go na śniadaniu. Chociaż w zasadzie nie rozmawiałam wcześniej z tym chłopakiem, wydawał mi się dziwny. Ciągle obrażony, nic nie mówi. Jak mam mieszkać z kimś pod jednym dachem i w ogóle z nim nie rozmawiać? Wygląda na to, że chyba ja będę musiała pierwsza się przedstawić. Mam nadzieję, że mnie nie ugryzie,..
   Teraz podnosił ciężary i, co mnie speszyło, był bez koszulki. Mimowolnie spojrzałam na jego nie byle jak umięśnioną klatkę piersiową. I aż mnie wbiło w podłogę. Czy to normalna reakcja większości dziewczyn, czy tylko moja? Damian dostrzegł mnie, więc szybko odwróciłam wzrok. Teraz nie mam wyboru, muszę zagadać.
  - Hej! - przywitałam się uśmiechając się nie śmiało.
  - Cześć - co mnie zdziwiło, też się uśmiechnął. Wstał i odłożył ciężary. Podeszłam do niego - Przyszłaś poćwiczyć?
  - Tak - skinęłam głową - Nie wiedziałam, że cię tu spotkam. Chyba nie będę ci przeszkadzać, prawda?
  - Nie - powiedział, ale nie zabrzmiał przekonująco.
Podenerwowałam się, zupełnie nie wiedząc dlaczego. Nie chcę nikomu robić problemu, a zwłaszcza Damianowi.
  - Albo wiesz, przyjdę potem. Coś mi się przypomniało - powiedziałam szybko odwracając się z powrotem w stronę drzwi.
Damian najwyraźniej zauważył, o co mi chodzi.
  - Czekaj! - złapał mnie za nadgarstek - Przecież powiedziałem, że nie będziesz mi przeszkadzać. W zasadzie... Możemy poćwiczyć razem...
Otworzyłam szeroko oczy.
  - Myślałam, że raczej nie przepadasz za towarzystwem - powiedziałam, zanim zdążyłam ugryźć się w język. Co ja sobie myślałam?! To było wredne, nawet jak na mnie. Damian smutno pokiwał głową, tak jakby zgadzał się z moimi słowami - Przepraszam - powiedziałam szybko - Nie o to mi chodziło, naprawdę. Ja już nie wiem, co mówię. To było głupie...
  - W porządku - uspokoił mnie Damian - Ludzie za takiego mnie mają, zanim jeszcze mnie poznają. Chyba mają rację.
   To stwierdzenie tylko mnie dobiło i sprawiło, że zaczęły mnie gryźć wyrzuty sumienia. Nie powiedział tego, by się nad sobą użalać, powiedział to dlatego, by mi zrobiło się głupio. Postanowiłam przepraszać wszystkich naokoło. To obcy ludzie, a ja albo śmieję się przy nich jak idiotka, albo nabijam im guzy, albo ich obrażam.
Odchrząknęłam.
  - Tak właściwie - zaczęłam - Nie miałam jeszcze okazji ci podziękować. Gdyby nie ty, zginęłabym w tym pożarze.
  - Z tego co wiem, jeszcze wczoraj chciałaś, aby tak właśnie się stało - rzekł Damian.
Ściągnęłam brwi niezadowolona.
  - Tim ci mówił? - zapytałam.
  - Wszystkim powiedział -wzruszył ramionami.
   Nie ukrywam, że poczułam się trochę urażona. Nie wiem dlaczego, ale zawiodłam się na Timie. To głupie. Przecież nawet go nie znam. A jednak wczoraj obdarzyłam go dużym zaufaniem i sympatią. Nie jestem pewna, czy sobie na to zasłużył. Poza tym, mam przykre wrażenie, że Damian chce się na mnie zemścić za tamto stwierdzenie. Mówiąc w ten sposób, w pewnym sensie manipuluje mną.
  - To było powiedziane pod wpływem emocji - próbowałam się wytłumaczyć. Byłam zła. Każdy na moim miejscu, w tamtej chwili, powiedziałby to samo - Teraz już tak nie myślę. I dziękuję ci. Uratowałeś mi życie.
   Spojrzał na mnie i uśmiechnął się przelotnie, a w jego oczach na krótką chwilę zagościły ciepło i radość.
  - To co? - odezwał się po kilku sekundach milczenia - Ćwiczysz ze mną, czy sama?
Zrobiłam minę, dzięki której zyskałam przezwisko: Sardynka.
  - Z tobą? - spytałam, a on skinął głową - Widziałam rano jak walczyłeś z Timem. Byłeś super - pochwaliłam go szczerze.
  - Chyba jeszcze nie widziałaś Jasona w akcji - odpowiedział Damian - On to dopiero wymiata... Ale dzięki. Chcesz to mogę pokazać ci jakieś chwyty.
  - Okej - zgodziłam się, uradowana, że ze mną rozmawia.
  - W ogóle to twoja gwiazda, też była spoko - powiedział, a ja parsknęłam śmiechem. Wszyscy wiedzą, że moje gwiazdy były żałosne.
   Wodospad huczał, rzeka szumiałam a nad nami latały popiskujące nietoperze. Trenowaliśmy prawie trzy godziny. Damian okazał się świetnym nauczycielem, ale nie tylko. Chyba za szybko go oceniłam i przekreśliłam. W końcu to dla mnie typowe. Naprawdę super bawiłam się z tym chłopakiem mimo, że dla niego najważniejszy był trening, a nie wygłupy. Nauczył mnie podstaw sztuk walki. Poruszałam się niezgrabnie i niepewnie, ale on zrozumiał, że to mój pierwszy raz. Trochę głupio się czułam, gdy poprawiał moją postawę, kładąc dłonie na moich ramionach, biodrach, łokciach i kolanach. Ciągnął, przestawiał. Wiem, że chciał mi tylko pokazać co, źle robię i to skorygować, ale ja nie jestem przyzwyczajona to tak bliskiego kontaktu fizycznego i jestem za mało pewna siebie. Dlatego, gdy mnie dotykał i delikatnie pociągał w tył, wyrównując moją postawę, czerwieniłam się speszona.
   Reszta dnia spędziłam na nauczaniu matematyki Stephanie i wieczornym treningu.
   Następnego dnia popołudniu, Bruce wezwał mnie do Jaskini. Gdy przyszłam zastałam tam jego, a także Jasona.
 - Trening? - domyśliłam się podchodząc do nich.
 - To nie to - powiedział Bruce, a ja się zaniepokoiłam.
 - Stało się coś złego? - spytałam. Ostatnio dzieją się same złe rzeczy.
Bruce uśmiechnął się do mnie.
  - Wręcz przeciwnie - rzekł - Mamy dla ciebie niespodziankę.
  - Niespodziankę? - powtórzyłam z niedowierzaniem - Dla mnie? - Co to może być?
   Poszłam zaintrygowana za nimi i stanęliśmy przed czymś, co przypominało przeźroczyste szafy. W sześciu nie dużych okrągłych komorach prezentowały się kostiumy Bat- rodziny: Batmana, Batwoman. trzech Robinów i jednej Rabin. W siódmej kapsule widniał strój, który widziałam pierwszy raz w życiu.
   Otworzyłam szeroko oczy. Był cały czarny. Tylko nietoperz na piersi, wewnętrzna cześć peleryny i pas, były żółte. Getry, długi rękaw, rękawice, zgrabne buty na płaskiej podeszwie. I maska przypominająca kształtem głowę nietoperza. Nie mogłam się napatrzeć.
  - Czy to jest dla mnie? - wyszeptałam upewniając się na wszelki wypadek.
Jason skinął głową zadowolony.
  - Najpierw obstawialiśmy dla ciebie drugą Rabin, ja proponowałem Sardynkę, ale ostatecznie zgodziliśmy się, że Batgirl będzie najlepsza.
  - Batgirl... - powtórzyłam półgłosem.
  - Chcesz przymierzyć? - zapytał Bruce.
Kiwnęłam głową. Nacisnął przycisk i drzwi się rozsunęły. Podał mi kostium.
  Zamknęłam się w łazience i założyłam go. Chociaż, gdy go zobaczyłam, wydawał mi się niewygodny, to czułam się w nim komfortowo i pewnie. Łatwo i szybko się zakładał. Nałożyłam na twarz maskę. Ochraniała całą czaszkę. To właściwie hełm, nie maska. Z tyłu miała otwór, przez który mogłam przełożyć włosy. Dzięki temu, nie będę musiała się bawić w ich spinanie, by mi nie przeszkadzały. Nos i szczękę, także miałam ubezpieczone. Spojrzałam do lustra i wstrzymałam oddech ze zdumienia. Teraz nawet własna matka, by mnie nie poznała. I o to właśnie chodzi.
  Wyszłam i pokazałam się Buce'owi i Jasonowi.
 - Wow - zdumiał się Jason - Wyglądasz super!
 - Dzięki - ucieszyłam się i zarumieniłam.
 - Jak ci się podoba? - spytał Bruce.
 - Jest genialna. Pasuje jak ulał - powiedziałam i wówczas coś sobie uświadomiłam - Mój rozmiar. Z skąd wy...?
 - Niedawno miałaś urodziny, prawda? - przerwał mi Jason - Stephanie kupiła ci sukienkę. Zna twój rozmiar i nam powiedziała. Chcieliśmy, żeby to była jak największa niespodzianka.
  - Jest olbrzymia. Dziękuję.
  - Poczekaj tylko, jak się dowiesz jakie ma funkcje - uśmiechnął się Jason - I przejrzysz co masz w pasie.
  - Za chwilę to zrobię - zapewniłam go - Ale... Czy nie za wcześnie?
  - Za wcześnie? - zdziwił się Bruce - Na co?
  - Nie za wcześnie na kostium? - rozłożyłam ręce - Dopiero co zaczęłam się szkolić...
  - Nikt nie powiedział, że od razu masz ruszać do akcji - Bruce wszedł mi w słowo - A jakby co, zbroje już masz - dodał uradowany - Batgirl.
Uśmiechnęłam się promiennie i skinęłam głową.
   Jason miał rację. Miałam w pasie wszystko, co mogłam tak mieć. Najróżniejsze super- sprzęty, których nazw większości nie znałam. Trochę mnie to przerażało. Muszę nauczyć się szybko wyciągać, to czego akurat potrzebuję. Ale na to przyjdzie jeszcze czas.
   Na razie przyszedł czas na kolację. Byłam okrutnie głodna, więc z rozkoszą zasiadłam do stołu i wbiłam zęby w przepysznego kotleta, przygotowanego przez Alfreda. Przyjemnie nam się rozmawiało, aż do czasu, gdy zauważyliśmy, jasnego, dużego nietoperza widniejącego na czarnym, nocnym niebie.
   Byłam zaskoczona tym, w jak krótkim czasie Bat- rodzina się zorganizowała. Prócz oczywiście mnie i Alfreda, w domu został jeszcze Damian i Tim, na wypadek, gdyby ktoś gdzie indziej potrzebował pomocy w innym miejscu. Pozostali w mgnieniu oka się zebrali i opuścili rezydencję, spiesząc na ratunek.
   Zastanawiałam się, z skąd dowiadują się, że Gotham potrzebuje pomocy, gdy nie widzą nietoperza? Z skąd wiedzą, kiedy wystarczy, że pójdzie jeden z nich, kiedy dwoje, a kiedy cała ekipa? Stwierdziłam jednak, że dowiem się tego w swoim czasie. Zanim poznam, jak tutaj wszystko funkcjonuje może minąć wiele tygodni, a może nawet miesięcy. To dopiero początek. Moja przygoda dopiero się zaczyna.